از روزگار پیشاتاریخ، جوامع شبانی در دره‌ها و دشت‌های کوهستانی زاگرس (غرب ایران) سکنی گزیده‌اند. روابط، تنش‌ها، و تعاملات فرهنگی میان ساکنان کوهستان و دشت‌های بین‌النهرین در طی عصر برنز آغاز شده بود. به استناد منابع خاور نزدیک و سپس یونانی و لاتین، این مراودات در دوره‌ی هزاره‌ی نخست پیش از میلاد افزایش یافت. این موضوع نام اقوام متنوعی از مردمان ساکن زاگرس را در اختیار ما می‌گذارد. کتاب حاضر، به بررسی نظام اجتماعی و سبک زندگی مردمان کوهستان‌های زاگرس در هزاره‌ی اول پیش از میلاد می‌پردازد و روابط آن اقوام را با محیط پیرامون خود و حاکمان سیاسی آن دشتها به تصویر می‌کشد. در میان این مردمان، برای مثال، مادهای «فارغ از قید و بندهای تمدنی»، پرورش‌دهندگان و تاجران اسب‌های نجیب، منائیان ساکن در سرزمین وسیعی محصور بین دو قدرت رقیب آشوری و اورارتویی، و کاسیان «رزم‌آور» بودند که شجاعانه در برابر حمله‌ی ارتش عظیم اسکندر مقاومت کردند. کوهستان‌های حاشیه جنوبی زاگرس نیز که محل زندگی اقوام مختلفی از کشاورزان و دامپروران ایلامی و ایرانی بود، به عنوان موطن پارس‌ها و منطقه‌ی مرکزی امپراتوری آنها حائز اهمیت اساسی بود. این اثر نشان می‌دهد که ایرانی‌ها توانستند بزرگترین امپراتوری را در تاریخِ خاورِ نزدیکِ باستان پیش از اسکندر تاسیس کنند. در این میان خطه‌ی فارس از فضل تقدم برخودار است. رویکرد میان‌رشته‌ای اتخاذ‌شده در این مطالعه که سوابق تاریخی را در کنار اطلاعات باستان‌شناختی، باستان‌جانورشناختی، دیرینه‌گیاه‌شناختی، و قوم‌شناختی قرار می‌دهد، دیدگاه جامع و چندجانبه‌ای در مورد موضوعی کمترکاوش‌شده در تاریخ باستان ارائه می‌دهد.